The urge to create

[Albertosaurus Rex]

To be fair, I thought that would be of no use, since most of you don't speak Dutch. But I'll post my story here. I won't attempt to translate it, though; although my english is quite fluent, I don't feel up to task of either composing or translating a story in English. Also, it's extremely short because the limit was 700 words.

Hoeder van de vergeetpoel
By M. J. Alberts

Hoeveel de mensheid ook vergeet, één ding lijkt ze nooit te vergeten: de legende van de Vergeetpoel.

De Vergeetpoel bestaat echt en ze wordt bewaakt door mij. Ze ligt hoog in de bergen, omgeven door steile rotswanden. Het moet ver van de bewoonde wereld af liggen, want er komen niet vaak mensen langs.

Je vraagt me wat mijn naam is? Ik zou het je graag vertellen, maar dat kan ik niet. Ik weet het namelijk zelf niet meer.

Zij die het water van de poel drinken, vergeten. Mensen komen hier met leed, gedreven door de legende die maar blijft voortleven. Ze vertellen mij wat ze willen vergeten en drinken uit de poel, die hun herinnering wegneemt.

Ikzelf heb zeer diep van de poel gedronken, althans dat moet wel. Ik herinner mij niets meer van mijn leven voordat ik de poel bewaakte, zelfs mijn naam niet meer. Ik weet niet welke smarten ik droeg die zo verschrikkelijk waren dat ik bereid was al mijn herinneringen op te geven.

Twee vrienden kwamen bij de poel. Een van hen wilde drinken om de herinnering aan zijn stukgelopen huwelijk uit te wissen. Hij dronk uit de poel en vergat. Toen keek hij naar zijn vriend en hij vroeg hem wie hij was. Het bleek dat hij hem had ontmoet toen zijn huwelijk op de klippen liep, en met zijn hulp was hij die periode doorgekomen. Dat was hoe ze bevriend waren geraakt.

Ik weet niet hoe lang ik de poel al bewaak. Ik weet dat ik een oude man ben, een grijsaard. Misschien zit ik hier al jaren, misschien wel eeuwen. Ik zit aan de rand van de poel en staar in de leegte, broedend op een vraag die ik al die tijd al in mij meedraag.

De andere man kon het niet verdragen dat zijn vriend hem niet meer herkende en dronk ook uit de poel. Nadat hij had gedronken kon ook hij zich de vriendschap niet meer herinneren. Alles wat zij samen hadden gedeeld, alle manieren waarop zij elkaars leven hadden verrijkt, was weg, wat een holte in hem achterliet waar ooit de goede herinneringen waren. Als twee vreemden gingen de mannen op weg naar huis.

Ik weet niet waarom ik de poel bewaak. Ik kan me niet herinneren dat iemand mij ooit opdracht daartoe heeft gegeven. Ik weet niet of er voor mij al een hoeder was. Is dat hoe de legende ging? Ik moet het de eerstvolgende reiziger eens vragen. Ik weet zo weinig meer.

Later kwam er een vrouw bij de poel. Het was de oude echtgenote van de man die eerder bij de poel gekomen was. Na zijn terugkeer had ze alles goed willen maken, maar haar vroegere man wist niet waar ze het over had. Dat was iets dat ze niet kon verdragen, vertelde ze mij. Ze dronk uit de poel en de poel nam van haar de herinnering aan haar man. Toen ze heen ging, was ze niet meer gekweld door verdriet. Maar elke dierbare herinnering aan haar man was daarmee ook weg, en de lessen die ze uit haar gebroken huwelijk had getrokken. Toen ze de poel verliet, was ze armer dan voorheen.

Mensen komen tot de poel om te vergeten, en wanneer zij gedronken hebben en vertrekken zijn ze minder mens geworden.

De legende kent nog een onderdeel: wie opnieuw uit de poel drinkt, krijgt zijn herinneringen terug. Ik zit vaak aan de poel en overweeg of ik dit moet doen. Misschien zal het mij weer tot mens maken.

Misschien heb ik het al eens gedaan. Ik zit hier immers al zo lang. Hoe vaak heb ik al niet herinnerd en – want dat is hier zo gedaan – weer vergeten?

Deze impasse weegt te zwaar, en uiteindelijk neem ik een besluit, misschien wel voor de duizendste keer. Ik steek mijn handen in de poel, vorm een kom, en breng het water naar mijn mond...

The winners will be announced on october 30th.